Komentarze: 1
... ja sobie wypije 2 piwa w zacisznym ogródku piwnym i mam to wszystko gdzieś...
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
| 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 |
... ja sobie wypije 2 piwa w zacisznym ogródku piwnym i mam to wszystko gdzieś...
Oj zamotało się, poplątało. Tak to jest jak impreza wybitnie się nie klei, twoja miłość wyjechałą do Niemiec, a jedynymi sposobami na uratowanie wieczoru jest upicie się albo całowanie z qmplem. Tego pierwszego nie zdążyłam dokończyć bo napatoczył się Marcin... a Szymon wraca za 2 dni... a ja nie wiem czego chcę. Pewnie znowu okaże się że będę z facetem, do którego nic nie czuję poza tym że go lubię (drażnić;), moja miłość tragiczna, skrywana przed światem wróci, zdenerwuje się i szanse na cokolwiek całkowicie się rozpłyną (o ile wogóle takowe były :), albo postanowię wiernie-niewiernie czekać na swoją mołość i będę tak sobie czekać i czekać do usranej śmierci i żałowac w duchu że się nie brało "wróbla w garści" : Brzmi koszmarnie... powiewa debilizmem... zalatuje dylematami z rubryki "napisz do przyjaciółki" :
Zachwycił mnie jednego wieczoru, kiedy wpadł z kolegą na klasową imprezę. To był chyba jeszcze wrzesień zeszłego roku. Właściwie do dziś się zastanawiam, jakim cudem przez rok nie widziałam Go nigdy wcześniej w szkole. Przypomina mi się sytuacja, gdy 2 lata temu stałam ze znajomymi w gigantycznej kolejce do sekretariatu, żeby złożyć to pieprzone świadectwo i koleś wepchnął się perfidnie przede mnie. Byłam zła na siebie, że mu na to pozwoliłam, ale już taka jestem. Bezkonfliktowa. Wydaje mi się, że to był On. Tak to musiał być On, i ta jego koszulka w kratkę. Od razu skojarzyłam.
Dzień po poznaniu na imprezie ściął te swoje farbowane blond afro i spodobał mi się jeszcze bardziej. Próbowałam nawiązać bliższy kontakt przez znajomych. Nie wychodziło. W międzyczasie zaczęłam chodzić z jego najlepszym qmplem, moim kolegą z klasy. To było w październiku, nie trwało długo. Rozstaliśmy się bezboleśnie i jesteśmy dobrymi znajomymi. A ja wróciłam do wieczornych rozmyślań o tym z kolejki. Jak byłam jeszcze z Andrzejem zagadał do mnie na necie (Boże błogosław gg) i dzień po dniu coraz bardziej mnie interesował. Zaczęliśmy nieco więcej ze sobą rozmawiać także w realu, dużo mi opowiadał o sobie, intrygował mnie, zmieniał. Pobudzał do działania, do zmian na lepsze. cały czas wydaje mi się ideałem, nawet gdy próbuje mi dokuczyć robi to tak, że nie sposób się na niego gniewać. Jakieś 2 miesiące temu przyjaciółka powiedziała mi, że gadał o mnie z jej chłopakiem. Mówił, że jestem fajna, bardzo mnie lubi, i prosił o numer telefonu. Nie wiem czemu ten kretyn mu go nie dał. Z resztą teraz to już nieważne. I tak go ma. Cały czas zastanawiam się jak to jest, że nic wtedy nie zrobił. Nie jest osoba nieśmiałą. Na pewno nie. powszechnie znany, lubiany przez wszystkich, nie mający problemów z nawiązywaniem kontaktów. Problem w tym, że chyba właśnie taki jak ja. Wiele razy mówił mi, że nie potrafi podrywać dziewczyn, nie wychodzi mu to. Pamiętam jak kiedyś trzęsły mu się łapska jak ze mną rozmawiał. Też tak mam. czuję się dziwnie jak jest blisko. Chyba żadne z nas nie potrafiło zrobić pierwszego kroku, i z jego strony to, co było kiedyś po prostu się wypaliło. Przez te 2 tygodnie, po jego tygodniowej nieobecności gadałam z nim tylko raz na gg, tak jak kiedyś.. no i te przelotne teksty rzucane gdzieś w pośpiechu. Przedwczoraj wyjechał na tydzień. Wróci już w wakacje i pewnie się nie zobaczymy przez te 2 miesiące, chyba że przypadkiem. Dzień wcześniej szłam przez miasto z sks-u na kursy na prawko widziałam jak wlókł do domu ta swoją ogromną walizkę i machał z daleka. Miałam łzy w oczach. Dalej mam jak o tym piszę. Jest moim ideałem. Chciałam się jeszcze pożegnać następnego dnia, kliknęłam na gg... zero reakcji. Obraził się? Mam nadzieję że nie. Nie widziałam go dopiero 2 dni i jest mi cholernie źle. Przerażająco smutno. Wydaje mi się że to moja wina, że nie potrafiłam nic zrobić. Że teraz już za późno. Że w końcu musi mi przejść. Choć chyba nie chcę, żeby przechodziło.
Źle mi... Czuję zbliżająca się samotność,
bez wizji poprawy,
łzy same napływają do oczu...
Przed chwilą tak z głupa wpisałam sobie w googlach hasełko "A kiedy przyjda dni deszczowe..." i co..? i na pierwszej pozycji wyskoczył adres mojego bloga : Z moimi notkami >:[ Moimi notkami przeze mnie pisanymi, które sa tylko moje i których nie wolno zcytać żadnemu mojemu znajomemu z reala. Nie wolno, bo nie. Bo nie jestem taka jak tu piszę. Na codzień jestem zupełnie inną osobą. Nie narzekam, nie wypłakuję się, nie zwierzam nikomu, z tego co we mnie siedzi, bo wychodzę z załozenia, że to i tak nic nie da. Moim największym problemem jest nieumiejętność mówienia o swoich uczuciach. Podobno lepiej jest żałować, że się coś zrobiło, niż że sie czegoś nie zrobiło. Ja przeważnie żałuję, że nie powiedziałam, tego co inni powinni wiedzieć. Może i powinni, może nie. Gdyby ktoś z moich znajomych czytał te notki to nie pozostałoby mi nic jak tylko zapaść się pod ziemię.